De onderstaande tekst schreef ik al op 19 april:

Afgelopen zaterdag - of was het nou zondag? - zat ik op de helft! Drie maanden en een week gehad, nu nog drie maanden en een week te gaan. Tijd dus voor een tussentijdse evaluatie en een goede gelegenheid om weer een verhaaltje te schrijven voor op mijn reislog.

Er zijn een paar vragen die ik de afgelopen maanden heel veel gehoord heb. Al dan niet vertaald vanuit het Engels waren dat:

Heb je het naar je zin in Australië? Mijn antwoord is steevast: 'Of course,' want 'I like it here!' Australië is nog steeds een geweldig land en het blijft ongelooflijk dat ik hier echt ben.

Heb je nog geen heimwee? Nee, ik ben niet het type voor heimwee. Niet voor de ‘klinische' vorm tenminste, het typische Heidie-verschijnsel. Dat betekent niet dat er bepaalde dingen (met name levende) zijn die ik graag weer zou zien, maar er zijn redenen genoeg waarom dat nog wel even kan wachten. De belangrijkste natuurlijk dat ik maar tijdelijk weg ben en gewoon weer terug kom straks! Bovendien realiseer ik me heel goed dat deze trip naar Australië iets is wat ik altijd al gewild heb en ik zou het voor geen goud willen missen, ook niet de maanden die nog gaan komen. Dat weet ik nu al!

Mis je Nederland? Zoals ik net al zei, zijn er dingen in Nederland die ik mis, natuurlijk! Puck, de jongste dochter van Marcel, zei afgelopen zaterdag bij het avondeten ineens 'Missen we iemand?', waarop ik spontaan zei 'Nou, ik mis mijn vriendin wel een beetje!', maar dat bedoelde ze volgens mij niet. Ik zie er naar uit om iedereen weer te zien als ik terug kom. Verder vind ik het wel jammer dat ik het Nederlandse voorjaar mis. Misschien moet je het soms een keer missen om je te realiseren hoe bijzonder het toch elk jaar weer voelt als het groen weer aan de bomen komt, planten weer gaan bloeien, Grutto's en zwaluwen weer terug komen in de polder. Ach, dat komt volgend jaar wel weer. Verder is er de structuur in je leven waaraan je gewend was die je bij vlagen mist. Sommige dingen in Nederland gingen wel heel erg vanzelf. Dat dat hier soms niet zo is, is waarschijnlijk alleen maar een goede ervaring. Bovendien is het nu makkelijker om dingen die me niet zo aanstonden aan de Nederlandse sleur te doorbreken.

En de rest schreef ik op 29 april op een avond na een vermoeiende dag:

Stage

Laten we vooral niet vergeten wat de primaire reden is dat ik hier in Australië zit: de laatste stage van mijn studie biologie. Hoewel ik liever niet al te inhoudelijk over mijn stage schrijf (wie weet wie er mee leest en onze geniale ideeën pikt! ;-)) kan ik wel vertellen hoe het gaat. Ook daar kan ik kort over zijn: not so good. Jullie hebben allemaal in verhalen van lang geleden gelezen dat het opstarten van het project al moeizaam verliep, vooral door de bureaucratie die hier tot extreme vormen wordt doorgevoerd. Helaas wil het na de definitieve start van het project nog steeds niet lekker lopen. De vogels werken niet mee met de experimentele opzet die we hadden bedacht en dat is een dikke streep door de rekening. Een ‘beetje jammer' dat we daar nu pas achter komen, want de tijd tikt door. Ik heb nu nog 3 maanden om een heel nieuw onderzoek op te starten en met succes uit te voeren. We hebben namelijk drastisch het roer omgegooid en in plaats van te kijken naar de energiehuishouding van de strandlopers ga ik me nu richten op het afweersysteem tegen ziektes. Best interessant natuurlijk, maar het kost even wat moeite om in mijn hoofd weer de juiste focus te vinden. Verder vragen de vogels om diverse redenen behoorlijk veel aandacht en sinds we de vogels gevangen hebben (bijna 2 maanden geleden) ben ik elke dag in het lab geweest. Daar komt de komende tijd zéker geen verandering in. Je zult je misschien afvragen: is het echt allemaal kommer en kwel? Nee natuurlijk niet! Er is een aaneenschakeling van hoogtepuntjes die de meeste dagen zeer aangenaam maken en ik zorg er echt wel voor dat ik ook geniet van de tijd die ik hier doorbreng. Mijn begeleiders zijn allebei bijvoorbeeld geweldig fijne mensen om mee samen te werken, de vogels zelf zijn schitterend en ik beschouw het echt al een ‘voorrecht' om met zulke beestjes te kunnen werken. Verder zijn het de kleine dingetjes die het leuk maken. De komende drie maanden ga ik in ieder geval nog vol goede moed mijn schouders eronder zetten en als we aan het einde van de rit een mooie dataset met resultaten hebben, dan was het alles meer dan waard. Ik realiseer me bovendien goed dat ik hier ongelooflijk veel geleerd heb wat voor de toekomst heel erg van pas kan en zal komen, dus in geen geval kan het een totaal fiasco worden.

Vogels

Ik ben een gelukkig mens; ik heb altijd iets om me heen waar ik me op kan storten zodat ik de rest even vergeet en waar ik ongelofelijk blij van kan worden: vogels! En dan bedoel ik niet de vogels die in het lab zitten, maar de vogels die gewoon buiten rondvliegen. Ik moet dan wel elke dag in het lab zijn om de Sharpies te verzorgen, maar als ik dat vroeg in de ochtend doe, kan ik in het weekend de rest van de dag op pad. Daar heb ik inmiddels al uitgebreid over geschreven! Ik zit op dit moment iets over de helft van mijn verblijf heen, dus de tussenstand van het aantal soorten dat ik tot nu toe gezien heb valt iets hoger uit: de totaalscore staat op het moment van schrijven op 171 soorten. Van die soorten had ik er 42 nog nooit gezien voordat ik hierheen kwam en van deze 171 soorten kan je er maar 21 met goed fatsoen in Nederland tegenkomen. Voordat ik naar Australië vertrok had ik een ‘lifelist', een lijst met alle soorten die ik in mijn leven gezien heb, van 929 soorten. Het leek mij een mooi doel om te proberen de 1000 te halen in Australië. Nu ik 42 van de 71 benodigde soorten gezien heb blijven er voor de komende drie maanden nog 29 over. Ik heb inmiddels wel in de gaten dat het erg moeilijk gaat worden om dat te halen, maar ik geef het niet op voordat het echt te laat is. Ik heb een aantal strategische plannen, maar de uitvoering daarvan hangt in zeer sterke mate af van hoe mijn onderzoeksproject de komende maanden gaat lopen. Een lang weekend naar Tasmanië zou al een enorme ‘boost' kunnen geven aan de lijst... Jullie horen ervan!

De tweede helft

Hoewel hij al een weekje of twee aan de gang is, ligt het grootste deel van de tweede helft van mijn verblijf in Australië nog voor me. Wat zijn de plannen en de vooruitzichten? Mijn leven hier is in feite heel erg simpel. Eerste prioriteit: in leven blijven. Dat lukt goed en ik denk dat als ik op dezelfde voet doorga ik een goede kans heb om weer terug te komen in Nederland. Het gewicht dat ik doordeweeks aankom door het vele zitten (en het lekkere eten dat ik voor mezelf klaar maak), fiets ik er in het weekend weer vanaf. Ik kook zowaar vrijwel elke avond mijn eigen potje en de koe zal tegen het einde van de komende drie maanden wel uitgestorven zijn (ik weiger mezelf over te geven aan goedkope studentenmaaltjes), Marcel en Bill zijn te vriendelijk om me de nek om te draaien, ik ben al aardig gewend om links te rijden en heb licht voor mijn fiets, voor giftige slangen wordt het zo langzamerhand te koud... Al met al blijven er weinig factoren over die het mij kunnen belemmeren te slagen in mijn eerste doel. De tweede prioriteit heeft mijn stage: de eerste helft gaan we snel vergeten (behalve natuurlijk al die nuttige dingen die ik wel geleerd heb), en de tweede helft gaan we eens even heel goed doen. Over twee maanden heb ik resultaten die de wetenschap op haar grondvesten zal doen schudden en dan is het alleen nog een kwestie van de bevindingen opschrijven. Dat moet gaan lukken! Wat precies de derde prioriteit is niet helemaal duidelijk, want de verdere doelen lopen een beetje in elkaar over. Laat ik het zo zeggen dat ik verder zoveel mogelijk wil genieten van mijn tijd hier en vogels kijken speelt daarin uiteraard een belangrijke rol. Om dit overkoepelende ‘hogere doel' te bereiken ben ik van plan om in ieder geval elk weekend lekker op de fiets te stappen om steeds weer nieuwe gebieden te verkennen. Daarnaast, als het werk het toelaat, zou ik heel graag op zijn minst nog twee ‘grotere' trips willen maken. Ten eerste een lang weekend naar Tasmanië, waar ik het al eerder over had. Volgens de verhalen is het een geweldig mooi eiland en in de buurt van Hobart, de belangrijkste stad van het eiland, kan je alle endemische vogelsoorten zien. Je hoeft dus niet perse veel kilometers te maken om veel te zien. Dat scheelt ook in de hoeveelheid tijd die je ervoor nodig hebt. Als ik echter echt geen tijd heb om dit tripje te maken, wil ik op zijn minst een trip naar Perth maken tegen het einde van mijn stage. Ik zou heel graag weer de familie zien die we daar hebben wonen en ik heb al uitgebreid contact om mijn bezoek in te plannen. Hopelijk kan ik daar ook nog een dagje optrekken met een lokale vogelaar zodat ik ook daar nog een paar nieuwe soortjes kan meepikken.

Het is duidelijk dat de komende drie maanden net zo snel, indien niet nog sneller, voorbij zullen vliegen als de eerste helft van mijn verblijf in Australië en ik ben vastberaden om er nog volop van te gaan genieten. Het zal immers een once-in-a-lifetime ervaring blijven!!