Het is zaterdagochtend 24 april - dat betekent dat de verhalen op mijn reislog niet helemaal in chronologische volgorde lopen - en ik realiseer me dat ik voor het eerst in 10 jaar vandaag niet mee zal doen aan de Big Birding Day in de Krimpenerwaard! Deze spannende wedstrijd is een jaarlijks evenement georganiseerd door Natuur- en Vogelwerkgroep de Krimpenerwaard in eind april of begin mei. Op deze dag gaan vogelaars in teams de Krimpenerwaard ‘uitkammen' zoals dat heet, op zoek naar zoveel mogelijk soorten. Het team dat tussen 05.00 en 17.00 uur de meeste vogelsoorten gezien heeft is de winnaar. De rivaliteit tussen de teams is op die ene dag in het jaar enorm groot en alles wordt uit de kast gehaald om ervoor te zorgen dat jouw team wint. Binnen de regels van het spelletje dan, of net daarbuiten. Na het debuut van team Kleyheeg, of ‘de Zwartkijkers' zoals we officieel heetten - ik was 12 jaar oud en we verloren genadeloos - vormden we jarenlang een zeer succesvolle combinatie (met m'n vader als chauffeur, m'n moeder voor de catering, Mark voor zijn enthousiasme en Joris voor zijn gemopper, en zijn enorm scherpe ogen natuurlijk!). In meer recente jaren wisselde de groepssamenstelling nogal eens en de resultaten vielen zeker niet tegen. Het is een wedstrijd waar ik normaal gesproken wekenlang, zo niet maandenlang naar uitkijk, tot de avond van tevoren (vraag maar aan Jonne). Dan komt de spanning. Het gewicht op mijn schouders, van de verantwoordelijkheid om zoveel mogelijk soorten te vinden. Dat komt de toch al korte nacht ('t is om 4.00 uur opstaan) meestal niet ten goede. Ja, de Big Birding Day wordt door Erik serieus genomen.

Ik vond dus dat ik het dit jaar niet helemaal onopgemerkt voorbij kon laten gaan. Als titelverdediger, samen met Cor en Morrison, kon ik dit jaar niet stil blijven zitten. Dus werd het, zij het aan de andere kant van de wereld, toch een dagje vogelen. Zonder Cor en Morrison helaas! Anders had het vast veel meer soorten opgeleverd. Het ging me deze keer echter niet perse om het totaal aantal soorten, maar meer om de kwaliteit. Op de birdline Victoria, de website waar bijzondere waarnemingen worden doorgegeven die in deze staat zijn gedaan, werd al enkele dagen melding gemaakt van Swift Parrots in de You Yangs. De Swift Parrot, die in het Nederlands de mooie naam Zwaluwparkiet heeft, is een soort die alleen in het zuidoosten van Australië voorkomt en de status ‘kwetsbaar' heeft. Dat betekent dat het een gevoelige soort is, die makkelijk kan uitsterven als er iets mis gaat. En dat maakt een soort extra interessant om te zien! Net als een hele bijzondere postzegel, of een uitzonderlijk goede voetballer. Komt allemaal op hetzelfde neer. Daarnaast had ik enkele weken terug op een mailgroep voor Australische vogelaars gevraagd of mensen nog tips hadden voor plekken in de buurt van Geelong waar ik nog nieuwe soorten zou kunnen zien. De You Yangs kwamen uit de bus als een van de beste plekken. Genoeg reden dus om een trip te plannen naar de You Yangs!

Het Regional Park You Yangs, uiteraard een verbastering van een naam die de Aboriginals hadden voor deze plek (wat het betekende ben ik even vergeten), ligt en stukje ten noordwesten van Geelong. Het zijn drie grote heuvels, of kleine bergen, met toppen van bijna 400 meter hoog die midden in een heel vlak landschap liggen. De steile hellingen hebben het in de negentiende eeuw beschermd tegen ontginning en dat is de enige reden dat er nog bos staat op de hellingen van de You Yangs. De omliggende streek is nu allemaal landbouwgrond: enorme uitgestrekte weiden waar koeien grazen. Lekker kaal dus en met windkracht 6 in je gezicht geen prettige fietstocht. Om het hele stuk naar de You Yangs te fietsen vond ik een beetje teveel van het goede, dus ik ben naar het station van Geelong gefietst, heb de fiets meegenomen in de trein, en ben vanuit Little River naar het park gefietst. Little River is een slaperig dorpje waar op het eerste oog erg weinig gebeurd. Het station is krakkemikkig en ik denk dat het al 20 jaar geen opknapbeurt gehad heeft. Het ademt een beetje de sfeer uit van halverwege de twintigste eeuw, toen Australië nog veel minder ontwikkeld was dan het nu is. Ik vind het erg typerend dat ik op verschillende plekken honden hoorde blaffen, maar geen mens op straat zag.

Op Google Maps lijkt alles zo dicht bij elkaar te liggen. Ik had me dan ook stevig vergist in de afstand tussen Little River en de You Yangs, wat nog eens versterkt werd door het feit dat ook ‘in het echt' bergen altijd dichterbij lijken dan ze werkelijk zijn. De fietstocht was dubbel zover als ik dacht en de harde westenwind, gecombineerd met een halflege fietsband door een slechte binnenband, maakte het pittig. Het vooruitzicht om Swift Parrots te gaan zien hielp gelukkig wel mee, hoewel ik me altijd terdege realiseer dat er ook een kans is dat ik pech heb en helemaal niks zie. Het voelde deze keer niet zo. De regenbuien van de vroege ochtend waren voorbij toen ik aankwam in het regional park en het zonnetje kwam net tevoorschijn. Ik begon me even zorgen te maken toen ik zag dat het informatiecentrum gesloten was. Ik had me namelijk voorgenomen om daar even te informeren waar ik precies de Swift Parrots kon vinden. Terwijl ik op de parkeerplaats stond probeerde ik me te herinneren wat ik op internet gelezen had en ondertussen spitste ik mijn oren om te horen of er misschien parkietachtige geluiden waren. Het duurde hooguit een paar seconden voordat ik een parkiet hoorde schreeuwen; zou het dan zo makkelijk zijn? Even zoeken in de bladeren van een bloeiende eucalyptus en ja, een middelgrote parkiet met rood gezicht, wat rood op de vleugelboeg en een lange puntige staart. Meteen raak, een Swift Parrot! Twee vogelende vrouwen - vogels kijken is hier schijnbaar veel meer een vrouwenbezigheid dan in Nederland - die er net aan kwamen en mij vroegen of ik al iets gezien had kon ik meteen blij maken. Tevreden begon ik wat rond te lopen in de omgeving van het informatiecentrum en het duurde niet lang voordat een andere vogelaar (man!) mij vroeg of ik al ‘Swifties' had gezien, want hij had er net een paar gezien mooi laag in de bomen. Een goede gelegenheid dus om wat foto's te maken en ik vond al snel de vogels die hij bedoelde. Op mijn fotosite www.pbase.com/kleyheeg staat een aantal van de foto's die het opleverde.

Toen ik genoeg foto's had gemaakt en zag dat de accu van mijn fototoestel bijna leeg was (ik had gelukkig een reserve accu meegenomen), besloot ik dat het tijd was om wat meer van de You Yangs te gaan bekijken. Helaas doen Australiërs alles met de auto en wordt er weinig geïnvesteerd in bijvoorbeeld wandelpaden. Het was gelukkig niet zo druk, dus de asfaltweg die richting de toppen van de You Yangs loopt was redelijk bewandelbaar zonder gevaar voor eigen leven. Het voelde goed om weer wat van de minder aangetaste natuur te zien, hoewel dat in Australië behoorlijk relatief is, want bijna alle bossen hebben wel een keer in brand gestaan in de afgelopen 10 á 20 jaar. Ik bedoel een gebied zonder menselijke aanplant, met natuurlijke flora en ruige verspreide granietblokken. Vlak onder de top heb ik even staan genieten van het uitzicht op het noordelijke industriegebied van Geelong en het omliggende kale landschap. Laat ik niet al te sarcastisch doen; het is natuurlijk voor een Nederlander altijd heerlijk om vanaf een hoger punt in het landschap uitzicht te hebben, want dat zijn we niet zo gewend! Ik had helaas wel snel door dat er op grotere hoogte veel minder vogels te zien waren dan lager op de helling. Bovendien hoorde ik boven me gegil van andere recreanten, dus ik had niet zoveel behoefte om verder naar boven te lopen.

Onderaan de hoogste heuvel van de You Yangs, ten oosten van het informatiecentrum, heb ik nog wat over paadjes door het bos gestruind en tot mijn grote vreugde kwam ik behalve de Swift Parrots nog maar liefst 6 nieuwe soorten tegen! Twee soorten honingeters, twee soorten kleine insectenetertjes, een soort zwaluwachtige vogels en een paartje Scarlet Robin. Die laatste is het neefje van de Flame Robin waar ik al eerder over schreef en het mannetje is net zo prachtig felrood. Dat was weer genieten dus! Op weg terug naar mijn fiets zag ik ineens een grote wallaby (soort kangoeroe) staan grazen naast het pad. Hij stond met zijn kop in mijn richting en ik dacht dat hij me allang gezien of gehoord had. Ik maakte een paar foto's en wilde een paar stappen verder lopen om het beestje vanuit een andere hoek te fotograferen. Op dat moment zag ik echter zijn oren ineens omhoog gaan staan, hij stak zijn kop omhoog, ik zag de verschrikte blik in zijn ogen, en met grote sprongen verdween hij in het bos.

Een paar minuten later trok de lucht weer dicht en begon het licht te regenen. Tijd dus om op de fiets te stappen en weer terug te gaan naar het station in Little River. De buit was immers binnen en het weer was niet zodanig lekker dat ik langer wilde blijven. Met de wind in de rug ging het fietsen ineens een stuk vlotter en binnen no-time was ik weer in Little River. Daar was natuurlijk niks veranderd. Ik vraag me af of er zelfs maar één voordeur is open gegaan in de tijd dat ik bij de You Yangs was! Ik had niet uitgebreid gekeken naar de treintijden voor de terugweg (maar wel gezien dat er genoeg treinen reden), dus het was een verrassing hoe lang ik moest wachten toen ik bij het station aankwam. Ah, 50 minuten, prima. Tijd zat om het kleine stationnetje eens wat beter te inspecteren. In het fotoalbum vind je er een paar plaatjes van! Mijn ‘educated guess' dat ik op het goede perron stond bleek gelukkig te kloppen (de treinen rijden hier ook links), want ik was uiteraard de enige die op het station stond en had niemand om het aan te vragen. Terug op het station in Geelong twijfelde ik nog heel even of ik misschien de bus terug naar de campus te nemen - hij stond immers al klaar - maar het was nog te licht om mezelf een dergelijke luiheid ter permitteren. Als het al donker zou zijn, was het een ander verhaal geweest, want ik had nog geen licht op mijn fiets en met boetes zijn ze in Australië niet kinderachtig.

Ik was ruim op tijd thuis om met een van mijn huisgenoten mee te rijden naar de McDonald's voor een welverdiende Big Mac en de rest van de avond had ik om de soortenlijst van mijn Australische Big Birding Day uit te werken. De 42 soorten van de dag vallen bijna in het niet bij de 102 die het winnende team dit jaar had na een dag vogelen in de Krimpenerwaard, maar zoals ik al zei: het ging vandaag om de kwaliteit. Met 7 nieuwe soorten ben ik weer een flinke stap dichter bij mijn doel om 71 nieuwe soorten te zien (op dit moment is de totaalscore 42 nieuwe soorten), wat mijn ‘lifelist' op de 1000 soorten zal brengen. Nog even mijn best doen de komende drie maanden!