Het is zondagochtend en een jong Australisch stel rijdt vanuit oost-Geelong naar Breamlea. Het zijn typische Australiërs: sportief, relaxed en een klein beetje macho. Ze rijden in een grote terreinwagen en op het rek op het dak van de auto liggen twee surfplanken. Op internet hadden ze een week geleden al gezien dat er op basis van de weersverwachting vandaag veel surf zou zijn. Dat wil zeggen dat er lekkere hoge golven zijn en als je binnen een straal van 25 kilometer van Torquay of Jan Juc - de surfhoofdstad van Australië - woont, kan dat maar een ding betekenen: een dag naar zee om te surfen!

Via de C121, de Barwon Heads Road, komen ze aan bij een grote rotonde waar je naar links kan afbuigen om verder te gaan richting Barwon Heads en Breamlea, of via de tweede afrit naar rechts, richting de Surf Coast Highway die je naar Torquay en Jan Juc brengt. In de berm naast de rotonde zien ze een fiets liggen en een paar meter verderop staat een jonge vent van onderin de twintig. Met zijn grijsgroene korte broek met daarboven een donkergroene trui en haar dat in de war zit door de fietshelm die hij net heeft afgedaan, is het duidelijk niet het stereotype Australiër. 'Wat staat die daar nou te doen?' vragen ze zich hardop af in het Engels met een zwaar Australisch accent. Net voordat ze op de rotonde de afslag richting Breamlea genomen hebben zien ze dat hij onder een paar bomen staat en geboeid naar boven staat te kijken. En wat er om zijn nek hangt, dat verklaart een hoop. Een verrekijker, dus een vogelaar. Het Australische stel haalt hun schouders op en rijdt verder. Aan die rare kerel denken ze de hele dag niet meer. De golven, daar waren ze voor gekomen!

Tegen het einde van de middag, zo rond een uur of 16.00 - of 4 pm zoals dat in Australië de gebruikelijke notatie is - houden de surfers het voor gezien. Er stond wel veel wind, maar de golven waren niet zo hoog als ze hadden gehoopt. Toch hadden ze het prima naar hun zin gehad. Op weg terug naar Geelong over de Barwon Heads Road komen ze weer bij dezelfde rotonde aan. 'Krijg nou wat!' merken ze verbaasd op, 'Die vent staat er nog steeds!'. En jawel, aan de andere kant van diezelfde rotonde ligt in de berm weer een fiets. Dezelfde kerel, nu met een windjack aan, stond ernaast. Hij stond nog steeds geboeid omhoog te kijken, maar nu niet naar de bomen, maar gewoon naar de open lucht. En hij was bezig met een camera waar een belachelijke grote lens op zat. 'Zou die daar nou de hele dag gestaan hebben?' vragen de Australiërs zich vol onbegrip af. 'En waarvoor dan? Er moet vast iets te zien zijn.' Ze rijden zijn het roerend met elkaar eens: vogelaars zijn maar aparte mensen. Ze rijden snel verder naar huis.

Het is geen ondenkbaar scenario dat ik hier schets. Afgelopen zondag ging de wekker weer om 7.30 uur want ik wilde even na 8 uur in het lab zijn om onze vogels te verzorgen en zodat ik om 9 uur op de kon fiets zitten richting de Black Rock Road tussen Breamlea en Barwon Heads. Op het strand aan het einde van de Black Rock Road hebben we een week geleden Steenlopers gevangen voor een onderzoek naar het trekgedrag van deze vogels. Een interessant artikel over de eerste resultaten van het afgelopen jaar is enkele weken terug gepubliceerd door de Victorian Wader Study Group. De vier gevolgde Steenlopers vlogen na het vertrek uit hun overwinteringsgebied in Australië non-stop in enkele dagen naar Taiwan. Een indrukwekkende prestatie! Hoe dan ook was ik al enkele malen op dit strand geweest, ook na de vangst om te zien hoe het ging met de Steenlopers. Ondanks de ‘zware' benen van de fietstocht van afgelopen zaterdag - naar de You Yangs - was ik dus halverwege de tocht van 20 kilometer toen ik bij de bewuste rotonde aankwam. Ik had me toen ik vertrok voorgenomen dat ik zou stoppen bij elk krijsende parkietje. De reden is dat ik nog steeds geen Musk Lorikeet heb gezien, terwijl die algemeen moet zijn in deze omgeving. Daarentegen zie ik wel regelmatig Purple-crowned Lorikeets, die net zo algemeen zijn en volgens mij hetzelfde geluid maken. Eens zal ik geluk hebben... Het was uitgerekend op de rotonde, het drukste stukje weg waar ik langs zou komen, dat ik het hoorde: het gekrijs van kleine parkieten. Hoewel ze mooie kleuren hebben die op plaatjes in het vogelboekje goed opvallen, is de basiskleur van deze vogels groen en ze foerageren in bloeiende eucalyptus bomen aan het uiteinde van de hoogste takken waar de bladeren het dichtst zijn. Dat maakt ze bijzonder moeilijk te zien, dus ik nam er de tijd voor om een aantal vogels goed in beeld te krijgen. Dat leverde uiteindelijk op dat ik prachtig mooie Purple-crowned Lorikeets heb gezien, inclusief alle kleuren op de kop die je kunt zien bij deze soort. Een genot voor het oog dus, maar helaas nog steeds geen ‘Musk Lorries'. Ik realiseer me wel dat ik naast de weg sta en de langsrijdende mensen ervan kunnen denken wat ze willen, maar daar ben ik al lang geleden aan gewend geraakt. Vogels heb je overal, dus vogelaars kan je ook overal tegenkomen! Daar moeten zij maar aan gewend raken.

Na een paar minuten vond ik dat ik mijn steekproef groot genoeg was om te concluderen dat er geen Musk Lorikeets in de bomen zaten en ik reed verder naar het strand. Daar heb ik een heerlijk dagje doorgebracht in het zonnetje. Het waaide wel erg hard en halverwege de dag trok er een buitje over, maar dat hinderde niet. Toen ik de vogels wel een beetje gezien had en ik de foto's had gemaakt waarvoor ik gekomen was, heb ik zelfs nog even een rustig plekje op een duin uigezocht, lekker uit de wind, en daar nog een uurtje slaap ingehaald. Toen ik weer wakker werd bleek dat de wind aardig wat zeevogels richting de kust had geblazen en tot mijn vreugde vlogen kon ook twee albatrossen zien, ver op zee. Wat een geweldige vogels zijn dat toch en om ze te zien glijden in de wind is op zich al een plezier voor het oog. Ik had niet de minste hoop dat ik ze kon determineren, maar ik realiseerde me dat een van de vogels wel zo dichtbij vloog dat ik er een paar bewijsplaatjes van kon maken. Misschien dat ik achteraf dan nog een naam aan de vogel zou kunnen plakken. Toen ik net mijn fiets had gepakt en Marcel even wilde bellen om verslag te doen over de Steenlopers, waarvan er nog een aantal aanwezig was op het strand, vloog er een klein vogeltje de weg over en ging op een paaltje zitten. Met het blote oog was al te zien wat het was. De felrode bost en buik schitterde er vanaf! Het was een prachtig mannetje Flame Robin met misschien wel de meest intens rode kleur die ik ooit heb gezien op een vogel. Mijn dag was goed, en hoewel ik niet zoveel zin had om tegen de wind in terug te fietsen, aanvaardde ik met opgeheven hoofd de terugtocht.

Niet veel later kwam ik weer aan bij de rotonde waar ik 's ochtends Purple-crowned Lorikeets had gezien. Ik hoorde er weer een roepen maar dacht niet dat het de moeite waard zou zijn om weer te stoppen. Er was ook een roofvogel aan het bidden, recht boven het met gras begroeide centrum van de rotonde. Een Black-shouldered Kite, een prachtige vogel die je zeker niet elke dag ziet in deze omgeving. Leuk, dacht ik, maar ik besteedde er verder weinig aandacht aan. Toen realiseerde ik me ineens dat ik kort geleden nog tegen Marcel gezegd had dat ik die soort zo graag een keer mooi zou willen fotograferen. Het kostte een fractie van een seconde om me te realiseren dat dit een prachtige kans was, en nog beter: dat ik een camera in mijn rugzak had zitten! Hop, de berm in dus, voor de tweede keer die dag. De vogel hing nog steeds precies op dezelfde plek boven de rotonde, dus ik kon nog mooi een paar foto's maken voordat hij weg vloog en een stukje verderop ging bidden. Zo, dat doel ook weer bereikt! Hou voor de resultaten mijn fotosite in de gaten (www.pbase.com/kleyheeg), zo ook voor de plaatjes van de albatros, die dankzij de hulp van vele Australische vogelaars kon worden gedetermineerd als een Shy Albatross, een nieuwe soort voor mij! Toen ik behoorlijk uitgeblust weer thuis kwam realiseerde ik me dat het wel heel apart was dat ik twee keer op een dag bij dezelfde rotonde ben gestopt voor een paar vogels. Het zou toch grappig zijn als iemand precies op die twee momenten langsgereden zou zijn! Wat zou die wel niet denken? Vogelaars, toch wel een beetje apart...