Aussie IX - Roxby Downs, zondag 14 februari

Ik opende mijn ogen en keek recht in de pikzwarte hemel vol sterren. Ik had mijn kleren aan en ik had het koud. Ik voelde dat ik op de grond lag. Een vlaag van verwarring ging door me heen. Waar ben ik? Waarom lig ik hier? David herhaalde zijn vraag over de walkietalkie: 'John, Erik, I just arrived, do you copy?'. Toen herinnerde ik me weer dat ik onderaan een zandduin naast de waterzuivering van Roxby Downs lag te wachten tot het licht werd zodat we konden zien of er eenden in de netten waren gevlogen of in de vallen waren gelopen. John en ik waren enkele minuten na 04.00 uur al vertrokken van onze accommodatie om de netten open te schuiven (vangklaar te maken) en het werd pas om 06.00 uur licht. Daarom dus was ik in het rode zand onderaan het duin nog even gaan liggen slapen. Ik herinnerde me dat er voordat ik ging slapen twee muggen rond mijn hoofd zoemden. Die waren nu weg, waarschijnlijk erg voldaan. Van achter de struik, mijn vaste post inmiddels, checkte ik de netten en de vallen. Niks, helaas. Zelfs geen Zwarte Zwanen deze keer.

Na een halfuur was het goed licht en de Little Corellas begonnen actief te worden. Tegen 07.00 uur komen ze steevast rond de vallen het lokvoer voor de eenden opeten en elke ochtend was het aantal weer groter dan de ochtend ervoor. Met meer dan honderd hongerige Corellas in de buurt besloten we de netten maar vroeg dicht te schuiven zodat we niet de verkeerde soort zouden vangen. Bovendien waren er inmiddels toch bijna geen Pacific Black Ducks meer te vinden op de sewage ponds. Deels door verstoring, deels doordat er door regen eerder deze week veel meren zijn opgevuld met water zijn de meeste eenden waarschijnlijk vertrokken. Deze laatste poging om eenden te vangen was dus enigszins wanhopig en we besloten dat het geen zin had om nog een extra dag te blijven.

Na het ontbijt pakten we alles weer in en rond 11.00 uur waren we klaar om te vertrekken richting Adelaide zodat we maandagavond terug in Geelong zouden zijn. Vandaag een ritje van ongeveer 6 uur, morgen een van bijna 10. De reis verliep vlot en in de namiddag checkten we in bij hetzelfde motel als op de heenweg. Omdat John nog steeds onder de indruk was van de serveersters in het Italiaanse restaurantje verderop in de straat besloten we daar weer te gaan eten. Daar aangekomen bleek de tent (bijna) vol te zitten met stelletjes, lagen er allemaal rozenblaadjes op de vloer en stond er op elke tafel een roos. Ehm... juist, vier mannen die gezamenlijk op Valentijnsdag een restaurant binnen lopen. Ongetwijfeld interessante gesprekstof voor hen die het opmerkten, maar zoek er verder alsjeblieft niks achter. We komen verdorie net vermoeid uit de woestijn...! Een drukke avond uiteraard en de bediening was traag (waarschijnlijk sprak ik mijn bestelling te Italiaans uit, want de ober begreep er niks van), maar John kon op zijn gemak de serveersters observeren. Alles was dus goed.