Alsof het allemaal nog niet snel genoeg ging is mijn leven hier in Austalië in een soort stroomversnelling terecht gekomen. Er gebeurt zoveel dat ik nauwelijks kan geloven dat ik een week geleden nog maar net was aangekomen. Vandaag een verslag van de belangrijkste gebeurtenissen van de afgelopen dagen en vooral ook van de komende tijd.

Bureaucratie

Laat ik maar beginnen met de minder leuke dingen. Als de Engelsen in het verleden hier in Australië één ding goed geregeld hebben, is dat de bureaucratie. In het land van ‘no worries' moet je voor elke vinger die je uitsteekt zoveel aanvraagformulieren invullen dat je volledig gek zou worden als je je er wel ‘worries' over zou maken. Voor elk deel van het onderzoek dat wij hier willen gaan doen moeten we vergunningen aanvragen en toestemming krijgen. Zonde, want in al die tijd dat je daarmee bezig bent kun je nog niks doen voor je daadwerkelijke onderzoek. Behoorlijk frustrerend dus en we hopen maar dat we halverwege februari alles rond krijgen. Dan wordt het al krap qua tijdsplanning, want we willen graag metingen doen aan de Siberische Strandlopers vóórdat ze wegtrekken richting Siberië. Hopen maar dus dat dat gaat lukken...

Desert trip

Gelukkig is er licht in deze duisternis. Die duisternis moet je overigens niet al te letterlijk nemen, want het is hier overdag altijd een stuk lichter dan in Nederland. Hier begrijp je tenminste waar een zonnebril nuttig voor kan zijn! Maar ik heb het over nog meer licht, en nog hogere termperaturen dan de 32 graden van vandaag. Ik ga namelijk mee op de desert trip waar ik het laatst over had! Samen met 3 anderen trek ik aanstaande woensdag voor 3 weken de woestijn in om in tijdelijke moerassen eenden te gaan vangen die worden uitgerust met satellietzenders. Voor de nieuwsgierigen onder ons: op google maps kan je Roxby Downs vinden, een mijnstadje in de woestijn in South Australia. Daar in de buurt zullen wij gaan verblijven en voornamelijk in de sewage ponds, die rare rechthoekige plassen net ten westen van het stadje, eenden gaan vangen. De kooien staan er al en als het goed is wordt er ook regelmatig gevoerd in die kooien, dus hopelijk is het voor ons een kwestie van de kooien vangklaar maken en gaat het nu beter dan in Estland (zie voorgaande reisverhalen op deze weblog). Het was wel even een dilemma, want 3 weken weggaan in deze belangrijke voorbereidingsfase van mijn eigen onderzoek is eigenlijk niet erg praktisch. Gelukkig vond Marcel het wel zo'n bijzondere kans op een zowel persoonlijke als educatieve geweldige ervaring, dat we besloten dat ik het maar moest doen. Een kwestie van extra hard werken als ik terug kom ter compensatie van mijn afwezigheid.

Wat dat echter wel betekent, is dat ik vanaf woensdag 3 weken lang geen toegang meer heb tot internet. Dat betekent dus ook dat ik 3 weken lang geen verhalen kan plaatsen (wie hoorde ik daar zuchten van opluchting?!). Ik heb goede hoop dat ik dat nadat ik terug ben ruimschoots kan compenseren met mooie foto's! En verhalen...

Verhuizen

Maar nog voordat ik woensdag op de desert trip ga, ga ik nog snel even verhuizen! Ik zit nu nog op de campus, wat mij op zich prima bevalt maar wel stikduur is. Bovendien is het nu zomervakantie en komen over een week alle studenten weer terug naar de campus. Dat betekent dat het gedaan is met de rust hier. Alles in overweging genomen leek het mij verstandiger om te gaan verhuizen. Afgelopen woensdag heb ik een aantal huizen in de omgeving bezocht waar kamers vrij waren, maar dat kon mij nog niet erg overtuigen van mijn beslissing om te verhuizen. Ik had donderdag net de knoop door gehakt dat ik het toch maar moest doen toen mijn huisgenoot en vogelende Ierse vriend John mijn kantoortje binnen kwam om te vertellen dat hij misschien een mooie kamer had en dat ik maar moest bellen naar de eigenares. Ik heb direct de orders opgevolgd en zodoende stond ik om 18.00 uur weer bij een anders huis voor de stoep. Een groot huis, slechts 3 medebewoners (in tegenstelling tot 7 in die andere huizen), van alle gemakken voorzien (zelfs een vaatwasser!) en de eigenares was ontzettend vriendelijk. 'You're a friend of John', dus ik kreeg meteen de sleutels mee zonder te hebben betaald maar met simpelweg de toezegging dat ik komend weekend zal verhuizen. Is het nou echt zoveel beter? Ja, in meerdere opzichten. Ik zal hier geen prijzen gaan noemen maar laat ik het daarbij houden dat ik zonder er op luxe op achteruit te gaan op deze manier mijn vlucht ‘terugverdien'. Toch fijn, zo'n financiële meevaller als je alles uit eigen zak moet betalen en geen stagevergoeding krijgt. Bovendien hoef ik de straat maar over te steken en ik ben op de campus, dus mijn reistijd is ook niet bepaald veel langer geworden.

Vogels en foto's

De afgelopen dagen heb ik regelmatig met John een rondje over de campus gelopen na het avondeten, op zoek naar vogels. Na een paar dagen heb je eigenlijk alle vogelsoorten die hier op de campus leven wel een keer gezien, maar we hebben een manier ontdekt hoe we toch weer elke keer een nieuwe soort kunnen vinden. Zodra we hardop zeggen dat we alles hebben gezien, duikt er namelijk onherroepelijk weer een nieuwe soort op. Zo liepen we woensdag ineens tegen een paartje Yellow-tailed Black-Cockatoos op, een soort die we nog niet eerder op de campus hadden gezien. Ook vonden we twee soorten die helemaal nieuw waren voor mij, namelijk de Grey Currawong en de Collared Sparrowhawk. De eerste lijkt wat op een kraai, maar eigenlijk heel anders, de tweede is heel iets anders dan een Sperwer, maar lijkt er wel heel erg veel op. Van beide soorten staan inmiddels foto's op mijn pbase-site. Overigens vlogen er woensdag ook heel veel White-throated Needletails boven de campus, dus speciaal voor Peter heb ik een vaag bewijsplaatje gemaakt. Om al mijn fans tevreden te houden heb ik me er ook maar toe aangezet om een paar foto's van mezelf te maken, dus Daantje... dat is nou mijn nieuwe kapsel (er blijft alleen niet echt genoeg over om me tegen de zon te beschermen hier). Morgen ga ik voor de desert trip een echte Australische outback-/cowboyhoed kopen!

Verder stormt het op dit moment dus ik heb alle tijd om een paar foto's te verkleinen en te uploaden. Tot de blijdschap van de velen van jullie die al dagen smeken om wat meer foto's. Voor nu: tot over een paar dagen vanaf een andere locatie!