Bedankt!

Ten eerste wil ik eenieder bedanken die op welke manier ook heeft gereageerd op mijn eerste twee reisverhalen. Ik vind het erg leuk om wat van jullie te horen en het is een fijne stimulans om tijd en energie te steken in de volgende verhalen. Ik weet dat ik moet uitkijken om niet te vaak enorme lappen tekst te schrijven (en te plaatsen) omdat de interesse dan ongetwijfeld snel afneemt, maar ik zal mijn best doen om toch met enige regelmaat wat te plaatsen. Overigens heb ik het nu doordeweeks toch te druk met allemaal zaken die nauwelijks interessant zijn voor de Nederlandse lezer, dus het zal de komende dagen wel weer even wat rustiger worden.

Regen en wind

Zoals voorspeld zouden regen en wind de zondag in het water doen vallen. Nou is dat allemaal niet zo dramatisch als het lijkt, want ondanks de diverse buien die we gehad hebben en de harde wind die aan zee stond, hebben we behoorlijk wat tijd buiten doorgebracht. En over het algemeen zijn we nog redelijk droog gebleven ook! 's Ochtends ging ik met Marcel en Richtje een stukje wandelen in een duin- en (droog) moerasgebiedje langs de kust ten oosten van Torquay, waar Marcel nog net niet had gegarandeerd dat ik Yellow-tailed Black Cockatoos zou zien (maar ze moesten er zeker zitten!). Uiteraard zagen we die niet, maar desondanks was het een leuk wandelingetje. Het begon er al mee dat Marcel en ik aan het einde van het ribkartonnen gravelpad waar je de auto kunt parkeren tussen de struiken door naar twee kleine parkietachtige vogeltjes aan gingen die zich (te) kort hadden laten zien. Helaas speelden die twee pestkoppen een spelletje met ons en ze lieten zich niet uitdagen zich wat beter te laten zien. Waarschijnlijk Blue-winged Parrot en zéker een nieuwe soort voor mij, maar ik vrees dat ik het een andere keer nog eens moet proberen.

Duizenden pijlstormvogels

Vanaf de parkeerplaats liep er een lang voetpad richting het strand. Aan het einde daarvan was het verbazingwekkend druk met surfers, hoewel dat eigenlijk geen verrassing was: het waaide zo hard dat er prachtige golven stonden om te surfen. Door diezelfde wind schrok ik toen ik met mijn verrekijker over zee keek. Had ik enkele dagen terug nog over zee gekeken en geen veer gezien, nu wemelde het van de oostelijke tot aan de westelijke horizon van de pijlstormvogels. Werkelijk duizenden vogels vlogen er nu boven zee! Helaas zijn pijlstormvogels met een telescoop soms al lastig te determineren, met alleen een verrekijker was het ondoenlijk. Desondanks was het een prachtig gezicht en biedt het hoop voor de toekomst. Eén keer raden wie ervoor zorgt dat ie bij de volgende storm mét een telescoop aan zee zit... Overigens vlogen Australische Jan-van-genten en Grote Kuifsterns wel dicht genoeg langs het strand om mooi te kunnen bekijken.

Nieuwe vogelsoorten

Een stukje verderop langs het strand mondde een klein riviertje uit in zee en we besloten hier snel even te gaan kijken of er nog steltlopertjes te vinden waren. Uiteindelijk word ik geacht hier onderzoek te doen aan steltlopers... Het eerste vogeltje dat we tegenkwamen was een hele speciale: de Hooded Plover. Dit is een van de meest bedreigde vogelsoorten van Australië omdat er steeds meer mensen voor recreatie naar de stranden toe gaan waar de vogels broeden. Dat leidt tot zoveel verstoring dat het broedsucces van deze soort erg laag is. Zonde, want het is een schitterende vogel met een pikzwarte kop, een rode snavel en een rood oogringetje. Bovendien voor mij natuurlijk een nieuwe soort! Even later zagen we ook nog een groepje van de veel algemenere Red-capped Plover, die een mooie oranje kruin heeft zoals de naam al doet vermoeden. Na de Hooded Plover zag ik zondag nog 3 andere soorten die nieuw voor mij waren. Ondanks de wind en de regen besloot ik in de namiddag nog een stukje te gaan lopen naar het strand en door de duinen. Ik was nog niet lang weg toen ik ineens het gekrijs van kaketoes hoorde en ik een paar hele grote zwarte vogels aan zag komen vliegen met een onwaarschijnlijk trage vleugelslag. Ik wist direct dat dit een goedmakertje was voor vanochtend: Yellow-tailed Black Cockatoos! Er kwamen wel 20 van deze majestueuze vogels langsvliegen, hoewel het geluid dat ze produceren niet bepaald aangenaam is. Een prachtige soort die alleen maar in Australië voorkomt en behalve gele staartvensters ook gele wangen heeft. De twee andere soorten zouden voor niet-vogelaars wellicht minder indrukwekkend geweest zijn, maar voor mij minstens net zo bijzonder. Op een kort gemaaid grasveldje vond ik een familie White-fronted Chats, een soort kruising tussen een Tapuit en een Witte Kwikstaart. Vooral de mannetjes hebben een opvallende zwart-witte tekening. Zwart met wit was ook de laatste nieuwe soort van de dag. Een groepje White-throated Needletails, een soort gierzwaluwen, vloog over Torquay. Deze soort uit Centraal Azië en Siberië overwintert hier in Australië. Zo was zondag op vogelgebied ondanks de weersomstandigheden weer een productieve dag.

Spelling

De oplettende lezer zal hebben gezien dat ik in de commentaren op mijn verhalen subtiel word geattendeerd op wat schrijffouten. Mea culpa, natuurlijk hoort stewardess met twee ss-en. En wat die springende buideldieren betreft, dat vind ik maar verwarrend. Ja, het is in het Nederlands eigenlijk Kangoeroe, maar in het Engels is het weer Kangaroo. Kijken we naar de oorsprong van het woord, dan komt het waarschijnlijk van een woord dat Australische Aboriginals gebruikten: gangurru. Nou vooruit, dan zitten wij als Nederlanders fonetisch toch dichter bij de oorsprong.

Gangurrus

Nu ik het toch heb over koenga.. kangoegaa, kanfoutga.. kangoeroes, zondagavond nam Marcel mij en de family mee naar dezelfde plek ten oosten van Torquay waar we 's ochtends nog onder andere de Hooded Plover hadden gezien. Dat is namelijk een van de beste plekken in de omgeving om 's avonds kangoeroes te zien, want overdag houden die zich doorgaans schuil. Ik had ze tijdens de eerste dagen van mijn verblijf dus ook nog niet gezien. Met de 6-jarige Puck op mijn schouders zodat ze over de struiken heen kon kijken, zag ik al snel de kop van m'n eerste kangoeroe van de trip boven het gras uit steken. Hij had ons ook gauw door en skippiede (voor de ‘die hard-alfabeten'!) er snel vandoor. Even verderop stond een familie kangoeroes van de grootste soort die hier voorkomt: de Eastern Grey Kangaroo. Een neefje van de bekendere Red Kangaroo die meer in de droge gebieden voorkomt. Het was duidelijk een paartje (het mannetje was enorm!) met twee jongen en ze lieten ons dichtbij komen voordat ook zij het hazenpad kozen (wat klopt hier niet?). Helaas konden we niet langer blijven, want het waaide nog steeds erg hard en koelde nu snel af. Bovendien kwam de volgende regenbui er alweer aan.

Pbase

Uiteindelijk wil ik niet onvermeld laten dat ik weer een aantal vogelfoto's heb geplaats op mijn pbase-site (www.pbase.com/kleyheeg). De Purperkoet mag dan op een betonnen paadje lopen (niet bepaald de habitat die je verwacht) en de Australian Magpie mag dan één van de (als niet dé) algemeenste vogelsoorten van Australië zijn, ik was er toch niet bepaald ontevreden over. Oordeel zelf!