Meevallers

11 januari - De dag van vertrek begon met een meevaller: ik hoefde niet door de bodyscan. Wel moest de handbagage door de scanner heen, maar nadat op Schiphol de schaar die nog in mijn etui zat eruit gefilterd was (ja Joris, zeg het maar) was dat op London Heathrow en Hongkong airport geen enkel probleem. Bij de laatste twee wist ik ook dat ik mijn schoenen bij voorbaat het beste uit kon doen, want die laten gegarandeerd het alarm afgaan (zo ook die eerste keer op Schiphol). Verder lag in Melbourne - waar verrassend genoeg mijn handbagage niet voor de vierde keer werd gecontroleerd - mijn 22,9 kg wegende tas (23 kg was maximum op deze vlucht) snel op de bagageband. Tot zover de dingen die meevielen.

Appelsap incident

Mijn totale reis bestond eigenlijk uit 3 vluchten: eerst van Amsterdam naar Londen, vervolgens vanuit Londen naar Hongkong en uiteindelijk daarvandaan naar Melbourne. Al met al kostte het ruim een etmaal om van Amsterdam in Melbourne te komen. Het eerste stukje is een ‘piece of cake', de andere twee zijn volwaardige bruilofttaarten. Helaas gebeurde het al op dat eerste korte stukje dat een vriendelijke stuwardes het bekertje appelsap dat was bestemd voor mijn buurvrouw door een motorisch missertje over mijn broek leeg kieperde. Ik zag het al voor me: een Australische douanebeambte die mij hoofdschuddend vertelt dat ik geen drank mag invoeren en ik daarom in m'n onderbroek verder moet. Gelukkig viel het mee; mijn broek droogde snel en als een vlek maar groot genoeg is herken je ‘m al niet eens meer als een vlek. Het ergste was waarchijnlijk nog dat de stuwardes er wel erg over in zat en duidelijk haar eigen werkdag verpest had. Vervolgens stond in Londen een verkeerd vliegtuig klaar en leverde het halen en klaarmaken van het goede toestel bijna twee uur vertraging op. Gelukkig zou ik na de stop in Hongkong met hetzelfde toestel verder vliegen, dus kon ik zeker geen aansluiting missen.

Jetlag

Twee bloederige (Inglorious Basterds en Public Enemies) en een mooie film (Australia, hoe toepasselijk), een paar uurtjes lichte slaap, een overvloed aan drankjes, snacks en maaltijden en een vragenlijstje later kwam ik even na 22.00 uur lokale tijd (12 januari) aan in Melbourne. Dankzij minimale grensbewaking deze keer - een paspoort en ingevuld vragenlijstje volstonden - en een snelle ‘baggage claim' kon ik snel op zoek naar mijn begeleider voor dit onderzoek, Marcel Klaassen, die mij zou komen ophalen van het vliegveld en al stond te wachten. Met de zuivere intentie om vervolgens op de bijrijderstoel te gaan zitten trok ik de rechterportier open van de indrukwekkend grote ‘Deakin University-4WD' . Marcel keek al geamuseerd bij deze eerste misser van mij in deze meer linksgeoriënteerde voormalige kolonie van Engeland. Maargoed, nadat ik het rijden toch maar aan Marcel had overgelaten moesten we nog zo'n anderhalf uur rijden naar Torquay (spreek uit: Torkie) waar Marcel woont met zijn gezin. Hij had me uitgenodigd om deze eerste nacht bij hem thuis te slapen, zodat we geen gedoe hadden met het ophalen van de sleutels van mijn kamer midden in de nacht. Voordat we uiteindelijk rond 02.00 uur gingen slapen legde Marcel me nog uit hoe je door een parkje naar het strand kon lopen, voor het geval ik vroeg wakker zou zijn door de jetlag. Of het nu door de jetlag kwam of door Marcel zijn verhaal over de leuke wandeling, of door de luid roepende Australian Magpies (soort eksters), om 6 uur werd het licht en ik was wakker en klaar voor een lekkere ochtendwandeling. Uiteindelijk bleek het overigens toch de jetlag te zijn, want de rest van de dag was ik bijzonder weinig waard.

Eerste vogels

Tijdens mijn ochtendwandelingetje langs een dalletje waar een stroompje doorheen loopt dwars door Torquay kon ik natuurlijk de eerste vogels van de trip zien. Langs het paadje van ongeveer een kilometer lang dat naar het strand loopt, vond ik enkele interessante soorten als Spreeuw, Huismus, Merel... In de wijde omgeving van Melbourne zijn nog steeds de soorten te vinden die door Europese kolonisten naar Australië werden gebracht zodat ze zich meer ‘thuis' voelden tussen de hun bekende vogeltjes. Leuker maar eigenlijk net zo ‘nep' waren de Spotted Turtle-Doves, een soort tortelduiven die vanuit Azië zijn geïntroduceerd. Maar nu genoeg van deze degradatie van de geweldige avifauna van Australië! Soorten die ik me nog goed kon herinneren van onze eerste reis naar Australië lieten zich prachtig bekijken, zoals de Magpie-Lark, de Red Wattlebird en de Silver Gull. Deze hele algemene soorten werden in pracht overtroffen door de schitterende papegaai-achtigen zoals de Galah, de Sulphur-crested Cockatoo en de Crimson Rosella. Erg leuk vond ik ook de enkele Pacific Gulls die over het strand vlogen en in de duintjes vond ik mijn eerste nieuwe soort van deze reis, de Superb Fairywren (die naam alleen al is geweldig, superb!). Met de felblauwe vlekken op zijn kop, lange staart en drukke gedrag is het een opvallend vogeltje, dat lijkt op een geverfde kruising tussen een Staartmees en een Winterkoning. Wat heerlijk om weer in Australië te kunnen vogelen!

Waurn Ponds Campus

Na het ontbijt nam Marcel mij mee naar de plek waar het (bijna) allemaal gaat gebeuren: de Waurn Ponds Campus van de Deakin University. Eerst hebben we de sleutel van mijn kamer opgehaald en hebben de kamer meteen even bekeken. Mijn eerste indruk is dat het een heel klein hokje is, maar de ervaring zal uitwijzen hoe dat bevalt. De gezamenlijke ruimte zag er echter gezellig uit. Overigens was ik inmiddels al uitgenodigd om nog een nachtje te blijven slapen in Torquay, dus ik trek pas morgen 14 januari in in het kamertje. De rest houd ik nog even spannend en ik zal binnenkort vertellen hoe het verder is op de campus.